بازی یکی از حیاتی ترین راه هایی است که کودکان از طریق آن با محیط خود آشنا می شوند و رشد می کنند. بازی را می توان به عنوان یک نیاز و یک انگیزه درونی برای درگیری فعال درک کرد که امکان لذت بردن از فعالیتی را فراهم می کند که آزادانه انتخاب شده است. این شغل اصلی دوران کودکی و یک عنصر اساسی برای رشد مهارت های زندگی بعدی است. از آنجایی که بخش مهمی از بودجه زمانی کودک صرف بازی می شود، استفاده کارآمد از آن به طور طبیعی می تواند تجربه روزانه کودک را غنی کند. بازی را می توان به عنوان یک ابزار درمان نیز در نظر گرفت که برای کودکان مبتلا به بیماری های خاص یک راه درمان اصلی به شمار می رود.
درمان اختلال کمبود توجه بیش فعالی با بازی
اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) یک بیماری شایع رشد عصبی دوران کودکی است. زمانی که رفتارهای بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی باعث اختلال در عملکرد موفقیت آمیز در فعالیت های روزانه شود، کودک مبتلا به ADHD شناخته می شود. با توجه به این ویژگی‌های اصلی این اختلال، کودکان مبتلا به ADHD معمولاً در معرض خطر بیشتری برای مدیریت ضعیف حوزه‌های زندگی از جمله مراقبت از خود (مثلاً اجرای برنامه‌های صبحگاهی) ، بهره‌وری (مانند پیشرفت تحصیلی پایین) هستند. از این رو، ADHD زندگی روزمره کودک را مختل می کند، از جمله راه های درمان، بازی است و کودک می تواند از طریق آن رشد کند و با محیط اطراف ارتباط برقرار کند. بازی و اسباب بازی ها باعث می شوند کودک با دنیا ارتباط برقرار کند، مهارت ها را فرا گیرد و اجتماعی شود در حال حاضر، به ویژه برای کودکان مبتلا به ADHD در مورد این شغل دوران کودکی (بازی) باید توجه بیشتری نمود.
اثربخشی بازی درمانی برای کودکان مبتلا به دیابت
مطالعات نشان می دهد که بازی با اسباب بازی ها برای کودکان مبتلا به دیابت قندی باعث کاهش اضطراب، کاهش مشکلات رفتاری کلی در کودکان مبتلا، افزایش سازگاری سالم در کودکان مبتلا و افزایش تبعیت کودکان دیابتی می شود و تاثیرات انکار ناپذیری دارد. بازی ها درمان کننده روح و جسم کودکان شما هستند و همانند عشق برای کودکان ضروری هستند. کودک شما باید روح خود را از طریق اسباب بازی های مختلف تغذیه کند و این باعث یادگیری بسیاری از مهارت ها و در عین حال درمان سریع تر می شود.
درمان برای کودک مبتلا به CP از طریق بازی
بازی و درمان گاهی اوقات فعالیت های منحصر به فرد متقابل هستند که اثر یکدیگر را تشدید می کنند. در محیط درمانی، بازی اغلب به ابزاری تبدیل می‌شود که برای کار به سوی یک هدف استفاده می‌شود، علیرغم این واقعیت که جنبه‌های هدف‌گرا و کنترل‌شده بیرونی موقعیت درمانی با ماهیت خود بازی در تضاد است آنها باید ارزش بازی را به عنوان زمینه ای برای سرگرمی و به عنوان زمینه ای برای یادگیری و درمان تشخیص دهند. تنها با درک این زمینه برای سرگرمی، آنها قادر خواهند بود انگیزه درونی، خودانگیختگی و احساس کودک را تقویت کنند که می تواند فعالانه اعمال خود را هدایت کند و بر محیط تسلط داشته باشد. بنابراین یک بعد و پتانسیل کاملاً جدید می تواند به روند درمانی و زندگی کودک مبتلا به CP اضافه شود. بازی را می توان به عنوان داشتن دو نقش در درمان کودک مبتلا به اختلالات جسمی یا شناختی خلاصه کرد. اولین نقش بازی به عنوان یک شغل مهم دوران کودکی است که زمینه را برای یادگیری و سازگاری فراهم می کند. نقش دوم بازی که در ادبیات کاردرمانی توصیف شده است، به عنوان یک پاداش یا انگیزه برای کودک برای تعامل با محیط و در نتیجه رسیدن به اهداف درمان است. این دیدگاه از بازی اغلب استفاده از اسباب‌بازی‌ها، فعالیت‌ها و بازی‌های مناسب را برای تشویق مشارکت فعال توصیف می‌کند، مانند زمانی که رویکرد درمان رشد عصبی (NDT) در درمان CP به کار می‌رود. هر دو دیدگاه اول و دوم بازی، آن را وسیله ای برای رسیدن به هدف یا به عنوان یک هدف می دانند.
ایجاد انگیزه در کودکان تحت درمان
بازی به روش های مختلف توصیف می شود. هریک از اسباب بازی ها به نحوی مهارت های کودکان را تقویت می کنند و مهارت های مختلفی مانند حل مسئله، قدرت به چالش کشیدن مسائل، روابط های اجتماعی و مهارت های حرکتی خود را تقویت می کنند. مکرراً محققان، بازی را به عنوان فعالیتی توصیف می کند که ذاتاً دارای انگیزه و انعطاف پذیری است. اسباب بازی های مختلف می توانند روند درمان کودکان شما را تسریع ببخشند و این یکی از مهم ترین ویژگی های این اشیا بی جان هستند، که با دستان پر مهر کودکان شما جان می گیرند و تبدیل به یک دوست برای ایجاد انگیزه درمان در دلبند شما می شود.
