بازی نقش مهمی در رشد کودک با کمک های بالقوه زیادی در درمان، آموزش و لذت دارد. این مقاله بررسی میکند که چگونه اسباببازیهای رباتیک میتوانند به واسطههای اجتماعی تبدیل شوند، و کودکان دارای معلولیت را تشویق به کشف طیفی از سبکهای بازی، از بازی انفرادی گرفته تا بازی اجتماعی و مشارکتی (با همسالان، مراقبان/معلمان، والدین و غیره) میکنند. این مقاله مسائل طراحی را برای این گونه اسباببازیهای رباتیک مربوط به کودکان مبتلا به اوتیسم به عنوان گروه هدف کاربر نهایی ارائه میکند. کودکان مبتلا به این بیماری میتوانند از طریق تعامل با ربات برخی مهارت ها را فرا گرفته و همچنین روند درمان خود را تسریع ببخشند.
تاثیر بازی در رشد کودک
در اوایل دوران نوزادی، فعالیت بازی محرک های کمکی ایجاد می کند و از آنها استفاده می کند و بخش مهمی از رشد کودک است . ویگوتسکی استدلال کرد که اساس بیولوژیکی رفتار با تغییر شرایط اجتماعی در هم تنیده است، هر دو اجزای جدایی ناپذیر در هر مرحله از رشد کودک هستند. وینیکات نیز بر اهمیت تجربه فرهنگی در آنچه که فضای بالقوه بین فرد و محیط می نامد، تأکید می کند. برونر استدلال کرده است که انگیزه بازی، و خود آن بازی، از نظر اجتماعی ساخته شده است. بازی با اسباب بازی ها می تواند پایه و اساس یادگیری کودکان، شناخت مهارت های اجتماعی و خلاقیت باشد. کودکانی که در طول زمان بازی موفقیت را تجربه میکنند، میخواهند این تجربه را تکرار کنند، و همچنین میخواهند در فرصت بعدی خود برای بازی با چالش جدید یا سختتری روبرو شوند. بازی در آموزش و درمان کودکان نیز نقش بسیار پررنگی داشته و به عنوان یک روش آموزشی و درمانی شناخته شده است.
اختلال اوتیسم و بهبود آن با بازی
اوتیسم به اختلالات طیف اوتیسم اشاره دارد، طیفی از تظاهرات یک اختلال که می تواند به درجات مختلف و به اشکال مختلف رخ دهد. علت یا علل دقیق اوتیسم هنوز ناشناخته است. اوتیسم یک ناتوانی رشدی مادام العمر است که بر نحوه برقراری ارتباط و ارتباط فرد با اطرافیان خود تأثیر می گذارد. درمان از طریق بازی ازجمله روشهایی است که در بین انواع روشهای درمانی این بیماری به لحاظ تربیتی، درمانی، آموزشی و بهویژه کاهش مشکلات رفتاری و کسب مهارتهای اجتماعی ارزش زیادی دارد بازیدرمانی یکی از روشهای درمان مشکلات رفتاری کودکان از جمله اوتیسم است که دنیای درونی و بیرونی کودک را به همدیگر با کمک بازی و اسباب بازی های مختلف مرتبط میسازد . بازیدرمانی روشی است که بهوسیله آن، ابزارهای طبیعی بیان حالت کودک یعنی بازی، به عنوان روش درمانی به کار گرفته میشود و به کودک کمک میکند تا فشارها و احساسات خویش را کنترل کند.
نمونهای از یک مسئله طراحی خاص که بر نحوه تعامل کودکان مبتلا به اوتیسم با رباتها تأثیر میگذارد، مربوط به وجود / عدم وجود چشم یا ویژگیهای شبیه چشم است. ادبیات نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً استفاده متقابل کمی از تماس چشمی نشان می دهند و به ندرت در بازی های تعاملی شرکت می کنند. با این حال، کار کنونی نشان میدهد که برخی از کودکان در تماس چشمی قرار میگیرند، یا عموماً توسط چشمها جذب میشوند (چه چشمان یک شخص واقعی و چه نقاشی روی اسباببازی)، در حالی که، از سوی دیگر، کودکان دیگر از چشمها احساس خطر میکنند.
یکی از مزایای استفاده از یک اسباببازی رباتیک این است که وقتی کودک با ربات آشنا شد، ممکن است به تدریج ظاهر آن را به یک ظاهر انسانمانند تغییر دهد، که همچنین میتواند به کودکان در تعمیم تجربیات حاصل از تعامل با آنها کمک کند.
نتیجه گیری
اسباببازی ها بخش مهمی از زندگی گودکان هستند، اسباببازیها بهعنوان ابزار موثر درمانی، پتانسیل افزایش درمان و بهبود در میان کودکان مبتلا به بیماری را دارد و ممکن است به رشد سایر مهارتهای شناختی و اجتماعی کمک کنند.استفاده از اسباببازیها بهعنوان ابزار درمانی در رشد مهارتهای حل مسئله در کودکان مبتلا به اوتیسم و سایر بیماری ها مؤثر است. علاوه بر این، بینشهایی را برای مدافعان دوران کودکی فراهم میکند تا احتمالات بسیاری از اسباببازیها را به عنوان یک ابزار درمانی کشف کنند. این مطالعه نتیجه گیری می کند اسباب بازی های رباتیک تاثیر بسیاری در روند درمان کودکان مبتلا به اوتیسم داشته و باعث می شود کودکان مهارت های رفتاری و اجتماعی خود را در تعامل با ربات تقویت کنند.